یکی از عادات مردم استرالیا که می شه گفت به فرهنگ تبدیل شده، اینه که کم می خورن و زیاد می دون. بنا نیست که من در این یادداشت ها فقط نقاط ضعف زندگی مردم استرالیا رو بگم. بنابراین یکی از خوبی های آنها این بود که فرهنگ ورزش منحصر در دیدن آن از طریق رسانه ها نبود، بلکه در متن زندگی مردم قرار داشت. هر کسی طبق سلیقه خودش و یا ساعتی که فرصتش رو داره، برنامه ورزش دو خودش رو تنظیم می کرد. بنابراین در هر ساعتی از روز که سری به خیابانهای ملبورن می زدی، می دیدی که عده ای در حال دویدن هستند. در پارک ها، فضاهای سبز، پیاده روها، کنار رودخانه ها و ... و این ورزش اختصاص به جوانان نداشت.
اما معمولا دونده ها گوشی به گوش دارند و همزمان با دو، مشغول گوش کردن به صوت مورد علاقه شون هستند. وقتی از علت ورزش روزانه سوال می کنی، می گویند برای سلامتی جسمی و تناسب اندام ، ورزش می کنند.
من کاری به انگیزه آنان ندارم. اما نمی توانیم ما سلامت جسمی خود را تأمین کنیم به این نیت که هنگام ظهور حضرت صاحب الزمان عجل الله فرجه، بتوانیم خدمتی انجام بدهیم و یا نمی توانیم جسم خود را تقویت کنیم که " قو علی خدمتک جوارحی"؟